36. Stanisław i Sławomir

Sowa boso, ze szpilkami w ręce stała w progu swojego pokoju. Oparta o framugę drzwi sprawdziła godzinę na telefonie – siódma trzydzieści trzy. Tuż za nią Gosia wiązała świeżo umyte włosy gumką i jednocześnie całym swoim istnieniem usiłowała jak najmniej zwracać uwagę wściekłej, zmęczonej Aleksandry.

– No dobrze. Co on tu robi?

– Śpi – zaryzykowała Gosia. 

Sowa rzuciła na podłogę swoje buty. Wokół niej wytworzyła się chmura nabuzowanej energii, trzymana na wodzy jak ognisty rydwan.

– Sowa, serio, co ja innego mogłam zrobić? – brunetka machnęła ręką w stronę łóżka. – Przyszedł tu koło północy, powiedział, że musi na ciebie poczekać. W kuchni już spał Maciek, nie wiedziałam, że Karolina pojechała, mogłabym w sumie u niej go położyć spać… Długo się wahałam, czy mogę go w ogóle wpuścić, czy napoić kawą, wódką, czy czym? Poza tym, miałaś być w domu po trzeciej, a nie po siódmej. Facet zasnął czekając na ciebie.

Sowa westchnęła głęboko. 

– Mieliśmy małe kłopoty na weselu. Rozwalił się głośnik i trzeba było najpierw pożyczyć od znajomego, a potem go oddać, więc trochę zeszło na dojazdy – dziewczyna podeszła dwa kroki naprzód, ale nie odważyła się usiąść na łóżku, które zajmował śpiący w ubraniu mężczyzna. – Przedstawił się chociaż? Czy wpuściłaś go tu na ślepo, jako dobra Samarytanka?

– Powiedział, że ma na imię Stanisław. I że spotkaliście się w Chacie Izerskiej. I że koniecznie musi dzisiaj z tobą pogadać.

Aleksandra zawróciła ze środka pokoju w stronę wejścia. Oparła się o ścianę. Poczuła, że ciąży jej ubrana na występ sukienka z cekinami, ciąży jej weselne jedzenie na żołądku, a najbardziej ciąży jej fakt, że po raz kolejny będzie musiała zdecydować: zapytać Stanisława, o co mu chodzi, czy pominąć ten wątek i cieszyć się, że w ogóle przyjechał? A może wkurzyć się, że przyjechał?

– Ciekawe, co też tak bardzo musi ci powiedzieć – Gosia objęła tułów ramionami, wpatrując się w kawałek łysej głowy wystający spod koca, błyszczący w pierwszych promieniach słońca. 

– No właśnie – Sowa gestem wyprosiła przyjaciółkę z pokoju. Wycofały się do ciemnego korytarza pełnego butów leżących na podłodze. Aleksandra cicho zamknęła za sobą drzwi. – Położę się u Karoliny. Potrzebuję snu dużo bardziej, niż poważnych rozmów z facetami, którzy przyjeżdżają nocą bez zapowiedzi. 

– To co mam zrobić, jak wstanie?

– Nie wiem – Sowa potarła ręką czoło. – Może wlej w niego kawę, każ zrobić zakupy i ulepić sto pierogów albo wyproś z domu. Cokolwiek uznasz za dobry pomysł. 

---

Stanisław faktycznie miał parę życiowych wieści. Dzielił się nimi jak przyczajony snajper. Najpierw zaczynał opowiadać jakąś historię, na przykład anegdotkę z pracy. Okraszona interesującymi komentarzami opowieść snuła się nad stołem, wciągała i bawiła. Kiedy nic nie spodziewająca się Aleksandra wbijała na patelnię jajka, wypalił:

– Rzucam tę pracę.

– Aha – odpowiedziała po chwili. Spojrzała na mężczyznę znad kuchenki. Mówił poważnie, widać było, że to dla niego przełom. – Ja w sumie też moją rzuciłam.

– I co teraz robisz?

– Chwilowo śpiewam na weselach. Masz jakiś talent muzyczny? Albo chociaż dobrze znasz teksty disco-polo? Możemy rozważyć twoją kandydaturę.

– Nie, obawiam się, że nie – Stanisław uśmiechnął się szeroko. 

Nad smażonymi jajkami przybysz z daleka rozgadał się o wpływie technologii na życie. Sowa przezornie odsunęła smartfona na bok, gdy zaczął ją przekonywać o tym, jak bardzo rozprasza uwagę ciągłe przychodzenie powiadomień. 

– No właśnie, gdzie jest ten twój firmowy telefon, który tak się rozdzwaniał w Chacie? – zapytała, gdy odłożył widelec na pusty już talerz. Niewinne pytanie podtrzymujące rozmowę zawisło nad stołem na dłuższą chwilę.

– Musiałem go wyrzucić, zniszczyć kartę. Nie ma go. Nie istnieje.

Sowa zastygła w pół gestu picia kawy, wpatrzona w Stanisława. „Znów snajperska zagrywka” – pomyślała, odstawiając kubek na stół. 

– Co to była za firma, FBI?

Mężczyzna krzywo się uśmiechnął.

– To by pewnie było bardziej sexy, ale nie. Firma logistyczna. Usiłowali mnie wrobić w swoje przekręty finansowe na ładunkach, po tym jak pracowałem dla nich dziesięć lat. Uczciwie przepracowałem. Nie będę cię wciągał w szczegóły, ale przez to ile wiem, przez unikanie wszelkich kontaktów z nimi, czuję się jak zbieg. Ta robota to było prawie całe moje życie. Nadgodziny, wyjazdy, to wszystko, żebym na koniec musiał bać się o własną skórę i odnawiał znajomość z prawnikami poznanymi na studiach. 

Sowa bez słów dolała Stanisławowi kawę do kubka. 

– Dziękuję – powiedział. 

– Nie ma za co. 

– Jest za co. Przepraszam cię, że tak to wygląda. Znów się  nie zapowiedziałem, nie udało mi się z tobą skontaktować bo byłaś w pracy na weselu… Przyjeżdżam, opowiadam bajki. Zdaję sobie sprawę, jakie to wszystko może ci się wydawać dziwne.

– Tak, to prawda – dziewczyna wstała. Oparła się biodrem o szafkę, żeby lepiej widzieć swojego gościa, siedzącego przy stole. Na jego czole rysowały się dwie głębokie zmarszczki, a ręce trzymał nieruchomo pod blatem. – Twoje pojawianie się w moim życiu jest dosyć zaskakujące. 

– Twoje pojawienie się w moim też było całkiem przełomowe.

Sowa poprawiła okulary na nosie. Przez chwilę milczała, czuła lekkie mrowienie w koniuszkach palców i ciepło w okolicy brzucha. To chyba był ten moment. Trzeba wreszcie ustalić, o co chodzi.

– Stasiu. Ja nie powiedziałam wcale, że nasza znajomość coś zmieniła w moim życiu, choć to jest na pewno bardzo intrygująca sprawa – dziewczyna usiadła naprzeciwko swojego gościa w czerwonym fotelu. Podciągnęła nogi w dresie do siebie i objęła je ramionami. – Pojawiasz się i znikasz, jak ten Józek, co mu się nie daruje nocy. Ale to jeszcze trochę za mało, żeby zahaczyć się mentalnie i mieć jakiś konkretny zestaw wrażeń albo, nie daj Boże, oczekiwania. Jestem za stara, za brzydka i za mądra na takie motylki w brzuchu.

– Po pierwsze nie jesteś stara, po drugie nie jesteś brzydka, a po trzecie… – zmierzyli się wzrokiem i uśmiechnęli w tym samym momencie. – Jesteś mądra. W każdym razie nie chciałbym stawiać cię cały czas w takiej sytuacji jak teraz. Chciałbym móc do ciebie zadzwonić, żeby pogadać, gdzieś z tobą wyjść, przyjechać. Nie mam nikogo, to nie jest ucieczka przed żoną ani kimś, kogo zostawiłem. Nie ma takiej osoby. Od dawna nie miałem obok siebie kogoś tak szczerego i fascynującego, jak ty.

Sowa wpatrywała się w rozmówcę znad własnych kolan. Jeszcze niepewność walczyła w niej z chęcią zaufania. Nadal nie wierzyła, że ktoś tak po prostu po dwóch spotkaniach może być pełen dobrej uważności.

– Wiesz, co… Jesteś tu samochodem?

– Tak – Stanisław aż się wyprostował, zdziwiony zmianą tematu. 

– Wspaniale. Pojedziemy na zakupy. 

Kilkanaście minut później Sowa wsiadała do srebrnego audi. Zgarnęła z siedzenia pasażera dwie butelki po coli, a na wycieraczce nogą odgarnęła na bok kubek po kawie oraz puszkę po energetyku. 

– Przepraszam cię, że tu taki bałagan. Ostatnio spędzam w aucie jeszcze więcej czasu  – Stanisław zatrzasnął za sobą drzwi od strony kierowcy. Widząc, że Sowa tylko macha ręką, nie kontynuował tłumaczenia się. – Dokąd jedziemy?

– Będę ci mówiła jak po kolei jechać, okej? Do sklepu po żwirek, kuwetę, karmę dla kota, papier toaletowy i potem trochę jedzenia. I oddać sukienkę do pralni. Bardzo romantyczne zakupy. 

Stanisław skinął głową. Dochodziła trzynasta, gdy włączali się do ruchu na Chopina. Radio postanowiło grać jakieś przeboje podobne do hitów z wesela, więc Sowa ze skrzywioną miną wyciągnęła rękę w stronę panelu z przyciskami. Chciała zmienić stację, żeby po raz kolejny nie słyszeć o tym, że miłość, miłość w Zakopanem. Jednak za każdym razem, gdy tylko udało jej się przestawić na jakąś inną częstotliwość, radio magicznym sposobem wracało do weselnego hitu. 

– Tu jedziemy w lewo, Stasiu. Co z tym radiem?

– No właśnie, co z tym radiem?

Rozbawiony ton głosu mężczyzny sprawił, że Sowa podniosła głowę znad panelu z przyciskami. Spróbowała jeszcze raz, stacja na chwilę zaszumiała i zamilkła, a potem odezwało się radośnie „…polewamy się szampanem”.

– Coś robisz z tą muzyką. Tutaj skręć w prawo. 

– Ja? Nic – uśmiechnął się szeroko Stanisław. – To chyba ciebie po prostu prześladuje Sławomir.

Sowa już z konkretnym podejrzeniem przestawiła częstotliwość radia i obserwowała ręce kierowcy. Niezauważalnie kliknął coś na kierownicy, a z głośników buchnęło, że on jest rycerzem, a ona królową nocy. Aleksandra z triumfem wyciągnęła palec w stronę Stanisława.

– Ha! Wiedziałam! – zawołała. – Oszukujesz!

– Tylko trochę. 

– Kurde, nawet, jak mnie oszukujesz, to cię nadal lubię. Tylko dość już tej miłości w Zakopanem – powiedziała Sowa, po raz kolejny próbując mimo wszystko zmienić radio.  – Na rondzie w prawo.

– Ma być coś innego, niż miłość?

– Ja jestem jak najbardziej za miłością. Byle muzykę zmienić. 

Na chwilę w samochodzie zapadła cisza. Sowa z opóźnieniem zrozumiała, co właściwie powiedziała. 

– Okej, wchodzę w ten układ. 

Aleksandra podniosła znów głowę znad radia. Zanim zdążyła się wystraszyć odpowiedzi napotkała ciepłe i jednocześnie bardzo zdeterminowane spojrzenie Stanisława. Dokładnie w tej samej chwili zza zagłówka jego fotela przez szybę zobaczyła zbliżającą się katastrofę. Niebieski samochód wyłonił się gwałtownie i z impetem uderzył z tyłu w ich lewy bok. Cały pojazd podskoczył. Stanisław wykręcił kierownicą tak, by nie uderzyć w nic innego, tylko zjechać krzywo na środek ronda. Wokół nich roztrąbiły się inne auta, tramwaj zadzwonił rozpaczliwie i w porę stanął przed wjazdem na jezdnię. Stanisław rzucił soczyste przekleństwo. Natychmiast spojrzał w stronę pasażerki i upewnił się, że nic jej się nie stało.

W ciszy pełnej napięcia, która zapadła w aucie po kolizji radio zaszumiało i przeskoczyło z powrotem o jedną stację.

– „Poranek jasny świt, głowy leciutkie, bo to przecież góry…”

– Stasiu – Sowa wyciągnęła rękę w stronę kierowcy i chwyciła go za rękaw koszuli. – Stasiu – powtórzyła tylko raz jeszcze, zanim zaczęła się głośno śmiać.